MRI: Toepassing en diagnostiek

In nederland wordt in ieder ziekenhuis gebruik gemaakt van (minstens één) Mri-scan- ners, waar patiënten aan de lopende band worden gescand. Gewrichten, hersenen, buik, hart of vaten; de techniek van de Mri maakt het mogelijk om zonder schadelijke straling een diagnose te stellen. Maar hoe werkt nou zo’n Mri? En hoe pas je dat dan toe bij dieren? Welke diagnoses kan je ermee stellen?

Om een dier te kunnen scannen zijn er wat aanpassingen nodig. omdat het dier lang stil moet blijven liggen is anesthesie noodzakelijk. De benodigde apparatuur moet Mri- compatible zijn, want ijzeren voorwerpen kunnen door de magneet aangetrokken wor- den. Doordat het scannen veel lawaai maakt moet aan gehoorbescherming gedacht worden. Soms moet er een chip verwijderd worden of maakt een implantaat het onder- zoek lastig. afhankelijk van de vraagstelling wordt het soort sequentie, plakdikte en ‘field of view’ gekozen.

Een Mri-scanner maakt gebruik van de tolbeweging van waterstofatomen in de patiënt. Door een radiofrequente puls wordt de tolbeweging uit balans gebracht. De snelheid waarmee het terugvallen naar de beginpositie gebeurt, is afhankelijk van het weefsel waar het waterstofatoom zich bevindt. Zo is de tijd te meten waarin de longitudinale spincomponent voor 63% herstelt, de zogenaamde t1. Deze is afhankelijk van de snel- heid waarmee de waterstofkernen in het weefsel hun spinenergie afstaan. ook is de tijd die het duurt voordat de transversale component voor 63% vervalt is te meten (t2). op t1-gewogen opnamen geeft vetweefsel een hoog signaal waardoor het in wit op het beeld zichtbaar is. Bij een t2-opname geven vocht en vloeistoffen een hoog signaal. Een t1- of t2-gewogen afbeelding wordt verkregen door de echotijd en repetitietijd in te stellen. [...]