De sprekende patiënt

Elk dier stuurt constant signalen de wereld in waarmee het probeert te communiceren met de omgeving. Het is voor de ongeoefende kijker niet altijd duidelijk dat er een signaal wordt afgegeven. Deze signalen leren herkennen en vertalen naar een specifiek probleem en mogelijk naar de oplossing van het probleem is een uitdaging voor de dierenarts.

De Sprekende Patiënt
Welke dierenarts zou zich het niet wensen, de sprekende patiënt, het zou ons vak een stuk eenvoudiger maken als de patiënt kon vertellen wat hij of zij voelde en waar het precies pijn deed. Het houden van dieren zou echter ook een stuk minder aantrekkelijk kunnen worden met alle gevolgen van dien, sprekende huisdieren die de handel en wandel van hun baasje bloot leggen, die alle toevertrouwde geheimen zouden verklappen. De zwijgende vriend aan wie je alle sores en geheimen veilig kwijt kon zou plots een ‘gewone’ vriend zijn en niet meer de altijd trouwe, nooit tegensprekende onvoorwaardelijke bondgenoot.

De papegaaien
Toch wordt er door dieren meer gesproken dan eigenaren en dierenartsen verwachten. De papegaaien die makkelijk associaties legt met bepaalde gebeurtenissen en daar woorden of hele volzinnen aan koppelt is niet alleen een naprater maar geeft daarnaast ook zelf permanent signalen af met als doel de omgeving te informeren over zijn gemoedstoestand, zijn fysieke conditie maar ook zijn bedoelingen en wensen. De vogels en bijzondere dieren gebruiken spijtig genoeg niet de voor ons duidelijke signalen zoals gesproken taal. Een papegaai die zijn woordenschat zou kunnen inzetten om met stemgeluiden zijn kwaal te beschrijven of te lokaliseren is uiterst zeldzaam. Spreken blijft een aangeleerde vaardigheid die beslist kan worden gekoppeld aan een gevoel of een gebeurtenis maar dan moet er een trainingsmoment in verwerkt zitten. Als een papegaai regelmatig last heeft van een bepaalde kwaal zou je de vogel kunnen leren daar een woord of geluid aan te koppelen waarmee de vogel ons zou wijzen op een bepaalde situatie. [...]