Communicatie tussen Hond en Baasje - Mythes en Misverstanden 

Inleiding
In de omgangstaal wordt de term communicatie vaak als synoniem gebruikt voor “praten”. We praten met elkaar, de baasjes praten met de dierenarts, en daarnaast praten de baasjes ook met hun huisdier. Voor de doorsnee hondeneigenaar wordt “praten” dan ook beschouwd als dé manier om met je hond te communiceren.(1, 4). Tussen honden onderling is vocale communicatie echter het minst belangrijk: honden houden vooral rekening met lichaamstaal, lichaamshoudingen en geursignalen. Wanneer we als dierenarts op een constructieve manier willen omgaan met vragen van baasjes betreffende het begrijpen van hondengedrag, is het nuttig om stil te staan bij communicatie.

Communicatie - wat is dat ?
Communicatie wordt gedefinieerd als het uitwisselen van informatie tussen twee organismen (2). Er is sprake van ‘communicatie’ wanneer een individu ( de zender), een signaal uitzendt, dat de zintuigen van een ander individu (de ontvanger) prikkelt. Dit kan een visuele prikkel zijn, een auditieve prikkel, een geurprikkel of een tactiele prikkel. De informatieve waarde van het “signaal” wordt bepaald door aard, maar wordt daarnaast sterk beïnvloed door de context waarin het signaal wordt uitgezonden. Het begrip “context” wordt gedefinieerd als “het geheel van gebeurtenissen, voorwaarden en variabele karakteristieken, eigen aan de ontvanger, die in staat zijn om het effect van het signaal op de ontvanger te wijzigen”(3). Op deze manier zal elke ontvanger een specifieke betekenis geven aan de hem/ haar toegestuurd signaal, afhankelijk van zijn perceptie, zijn bewustzijn, zijn emoties en zijn levenservaring (3). Communicatie houdt dus verband met “betekenis” geven aan een uitgezonden signaal en gaat daardoor gepaard met een leerproces. Het is net dit leerproces, dat aan de basis ligt van sommige mythes en misverstanden in de communicatie tussen hond en mens ( 4, 5, 6, 7). [...]